Ũa vultica cun Burriña !

Burriña ? Burriña yê la burra d’Arlinda. Eilla amprestou-mus-la pa’la fiêsta de Sant’Amaru. Loutériu habie traidu de la França un coche, assi a la moda, y ya biên viêllu, pu’l ménus 200 añus. Yêra you l’ancargadu d’uñir la burra y inda biên que d’alguns m’ajudorun se no al coche habiê-se quedadu nu sitiu !

 Burriña cu'l coche y manjaricu

Dé-mus la vuôlta pu’l llugar, llougu a la purmañana, cedicu, cedicu, que teniêmus que fazé’l peditoriu. Mas purmeiru teniêmus qu’arrenjar ũa princéźa pra la passiar pur ende. 

 Arlinda nu coche

 Ay Dios ! Arlinda llougu s’aperpeju mas nun sei quiên dixu qu’eilla ya nun daba y tenie que ser outra. Anton fui la Tania que passiémus de coche pu’l llugar, assi a mode de princéźa. Açpuis, arredios… chegorun uns garotus y anchirun al carrecholu.

Tania nu coche

Tamiên habie muźica. Lus habituales de Custantin staban aende cu nos pr’anima la couźa y fui purreiru. Eilles habiên venidu d'a caballu n'un burru... no, boh, de carru claru. Quiên yê qu'inda anda de burru ?

Als muźicus de Custantin, caxa, bombu y gaita de fuôlle