Quandu sali de caźa n’aquél die, cu’la nubrina qu’habie, yê mellor dezir
que nun cheguei a ver a quatru n’un burru ! Y al chegar an
Custantin ye que nun se vi méźmu naide. Yêra cédu, pensei you qu’inda debiên de
star arreñoladus a’l llume, la navalla spetada n’ũa turrada.
Custantin y las rugas sin naide !
So qu’açpuis d’haber passadu la méźa dals moçus
ampecei a oubir un son quemun pur aquestas tiêrras. Un son de gaita de fuôlle.
Dios ! Parecie que veni d’acullouca’l Naźu !
Tiu Ribeiru cu'ls Dançadores y'l Carochu
Fui cume un die an que me perdi
an Paris y qu’ampecei a oubir la gaita pu’lus tunéles dal métru. Pensei que ya staba tontu quandu si yêra verdade,
tan verdade qu’antre ũas scaleiras qu’iban pa riba y d’outras p’abaixu
apareciu-me, a mode d’un anju, un gallégu a toca la gaita !!!
La méźa dals moçus... chéna de
moçus !
Pus ende, rapazes, conchu fui eigualicu ! Andaba, qu’andaba, perdidu
an Custantin y llougu açpuis la méźa als moçus adregou, oubi la gaita. Yêra’l
tiu Ribeiru qu’animaba la Dança
ya llougu açpuis Céliu tamiên l dou biên.
Llugar abaixu... llugar arriba !
Assi ampecei la ronda cu’l
Carochu yêra ende pu’las uitu la mañana. Ya açpuis vus cuntarei cume’l Carochu turnou Custantin andependiênte
durante d’algũas horas...
Sem comentários:
Enviar um comentário