La lliênda de Cicuiru

AL LLUGARICU LA FUNTANINA

Aende, hai muitus siêclus veninun uns homes. D’acullouca la Lluç ya meźmu d’atras la strellumbre. Yêran mui probes qu’anté drumiên pul chanu. Mas eiqui paronun pur aqueste lladu. Falaban ũa lliêngua d’antañu, Venida d’acullouca las muntañas. Yêran lus homes fuôrtes; iban-se’l gatu, al llobu y a la çaporra. Cada chabulica tenie sou tagallicu, y de las bestias la çamarra. Teniên lliêndas de miêdus, apabardas y gamuzinus. Yêran rapoźas y viêllas, ya cun canabarrus curriên lus facanitus. Delegeiras andaban las mouras, puls caminus punendu ancantus. Mas, l’aua’l llagu la sana muntaña, eilli butada, deixaba de llibres manus.

N’ũa crona, habie ũa peiña qu’yêra mui grande y que chamaban Candena. Un die ancarrapitou-se alla un home que mui probicu yêra. N’altu la peiña, cun toda la fuôrça, ũa caña adrentu’l spetou. La fuôrça fui de demoñu Que la peiña tournou-se tollu. Y’l tollu tudicu se sfizu dende an augas, Puras y salbas qu’anchinun las malladas. Fui anton assi que’l llugaricu se passou a chamar Chicuriola, la funtanina. Lus añus passonun, de loinje viênu Cristu y lus homes chamonun-la Cicuriu. De Llion se fizu Purtual, mas al llugaricu quedou-se eigualicu, Cicuiru. Cun muitus cruzeirus y ũ’eigreija Ind’hoije ende cul pendon dal quelor d’ũa çreija !

Tiégui, 15 de Marçu dal 2010, Burdeus.