La maldicion de la Peiña’l Mouru

S’outru die antrei you na caźa’l pobu de Cicuiru, inda cun delores de cabéça que quaisque niên vie y dixe :

You : -Eiqui queda un aviźu a quiên quejir turnar a splurar la peiña’l Mouru de Cicuiru…. NUN VAYADES ! Que s’un de vos turnar, hai alla ũa maldicion que mus vai a puné todus a padecer dal miyollu !

Dalfin : -Bah ! Padeces ! La Peiña’l Mouru inda fui you alla a tumar ũas cerbeijas cun l’abuelo…

Y : -Coñu aquessa peiña yê un bar d’agora de las fiêstas de Furniêllus home ! You falu-te d’ũa peiña de piêdra, cume Peiña Llastra !!!

D : - Si, si buôna llastra stas tu… carallu cume te pones… nun sabes falar cume gente !

Xurdiu ũa voç dal fundu : Aqueste inda nun lu llebestes a la peiña la moura ora no ?

Arrespundiu outra : No, aca pra mie, esse ten peciźu... qu’inda nun purbou... llebai-lu !

Y : - Ala, Ala ! Callai-vus que vus quiêru dezir dalgu carallu !

Y : -S’outru die furun-se alla lus nuôssus grandes spluradores Cicuiranus Tiégui (si you claru…), Oscar y Eiloi. Mas cume Eiloi staba cume muitu miêdu d’antrar, cuitadu yê nubicu, y quaisque se burraba todu, que’l deixemus n’entrada la peiña. Anton antrei you, y antrou Oscar... y açpuis nun sei cume carallu fui... andubimus a respirar uns cheiretes que parecie cuchambre la ostia ! Nun sei se nun serie l’Oscar que s’habie burradu cul carallu de la fabada sturiana y que se mistirou tudu cu l’aire abafadu de la sullapa essa... Mas home ! Quedemus boubus, si home, tunticus pur cumplétu... Quei ? nun aquerditais... mirai eiqui anton.....

Dalfin : - Hui ! Cume se ponen estes ! Derraman-se.... Nun hai heipoteç...