La San Valantainas : al die de las moras !

Carallu ! Hoije si demadruguei ! Quandu m'allebantei inda quais'que nin se bie al sol. Fui-me pa la cuzina y zéyunei-me. Llougu açpuis salie de caźa, y ya staba al sol a mirar purriba de la Lluç, y picaba-m'als uelles.

Virei an direçon d'alla pra baixu y vie que cul sol que staba alla a bater que cada veç aqueilla parte de Cicuiru sta mas triste y zerta de tal maneira que pensei ir a dar ũa vuôlta nal barriu de riba, alla pa las eiras.

Chubu anton la ruga pa las eiras quandu veyu a Dalfin siêntadu nal sou puyal agaradicu nũa turada de miêl.

Anton que fazes ende tan cedu ? diç-m'él.

Oh ! Nun cunseguie drumir y pensei dar ũa vuôlta pula fresca, arrespondu-lu you. Siêntu-me anton al pie d'él pra charlar algu.

Dalfin : You tamiên nun drumie nada nesta nuite y nun sei purquei...

Dalfin : Sabes hoije que die yê ?

You : Yê l die de lus namuradus...

D : Aaaaaaaah namuradus ! Tas tontu ! Hoije yê l die de las moras !

Y : De las moras ?

D : Anton nun sabes qu'hoije yê l die de la San Valantainas y que se come moras hoije ?

Y : Nun staras angañadu, no ? Hoije yê l de lus namuradus !

D : Ah mai ! Na-mu-ra-dus ! Issu fui la tervizon qu'ambentou aquessa fiêsta de lus namuradus. Nun ves qu'hoije an die se nun se fala de mocu y de perracha nun se vende nadica ! Issu fui ambantadu pra que lus que nun pinan, pinan siên tener la gana ! Issu yê al que you chamu ũa sociédade de cunsume. Y a mie issu si me cunsume biên l'alma...

Y : Mas nun antendu, anton al que se fai hoije se no zampar-se nũa rapaza ? Cunta-me !

Naquesse mumiêntu Dalfin acaba la sue turadica y ampeça a llember ls dedes chenes de miêl. Y anton diç-m'assi :

"Mira fui assi... Habie un die, mas ya hai muitu tiêmpu, ya lus mius abos me lu cuntaban. Anton habie un tiu de Sandin, que la giênte l chamaba Tiu Valantainas. Chamaban-l'assi purqu'él éra mui baliênte pa l'ampina copus y tamiên gustaba de s'agabar muitu.

Un die, pur esses tiêmpus, fui-s'a ũa feira an Miranda y diç que vendiu tantas mas tantas moras qu'aquiêllu parecie milagre. El nun parou, dizen que furan mellares de pessonas a cumprar y la carretada nun s'acababa.

Cum te splicar... Era cum ne la multiplicaçon de lus muletes nal Eivangéliu, él multiplicou la moras, cum Cristu multiplicou al pan ! Y issu yê verdade que me lu cuntoran viêllus d'eiqui...

Açpuis quandu se murriu al tiu Valantainas, mas tamiên ya éra mui viêllu, al Bispu de Miranda, qu'inda habie Bispu naquel tiêmpu, ya ves tu quantas vidas habera qu'issu acunteciu. Pus al Bispu m'andou sanctificar esse home. Y durante muitu tiêmpu, pa la San Valantainas que yê hoije, las pessonas quemiên moras pra nun olvidar aquel home."

Y : Mas Dalfin....

D: Quei nun acreditas nal que you te digu ? Arresponde-m'el tod'einervadu.

Y : Mas Dalfin, nun hai moras nal més de Febreiru ! Cum yê qu'aquel home iba a ....

You a dezi-l la fraze y él allebanta-se mui rapidu y diç-me :

"Carallu ! Nun sabes nada de nada ! Eran moras cunserbadas nal sal ! Eran moras salgadas que se cunserban méźes y méźes !!!... Y agora vou-me que tengu outras couźas pra fazer du que t'aturar !"

Y assi fui ũa cunversa de dous sulteirus, scundendu un a l'outru las miźérias qual curaçon lliêba, nũa pel'mañana de San Valantainas.